Ocmw-directeur jose lecoutere neemt na 32 jaar afscheid van ‘zijn’ gulleheem

Op 28 april nam José Lecoutere afscheid van het OCMW Wevelgem en ‘zijn’ Gulleheem, waar hij 32 jaar het beleid mee bepaalde. Het programma in het cultuurcentrum werd zijn laatste officiële optreden. José kijkt tevreden terug op zijn carrière.

“Ik volgde de opleiding maatschappelijk werk aan het IPSOC te Kortrijk en werkte even voor OCMW Wevelgem, voor mijn legerdienst”, begint hij. “Daarna werd ik coördinator van de regionale welzijnsraad in Kortrijk. Een boeiende job die me een brede blik bezorgde. De uitdaging was toen al om op zoek te gaan naar samenwerkingsverbanden. Die is nog steeds actueel. De volgende stap was naar Waregem, als jeugdconsulent en ontwikkelingssamenwerking. Ik nam toen deel aan twee examens, voor CM Kortrijk én voor OCMW Wevelgem. Ik moest kiezen en startte in Wevelgem in de sociale dienst, verantwoordelijk voor Gullegem en de opvolging van de wachtlijst van het Gulleheem, toen al. Dat was een heel andere tijd. Zuster Overste was er de chef. De bewoners waren nog veel valider. Na enkele jaren kon ik daar directeur worden.” De kwaliteit van de zorgsector is pakken groter dan toen ik hier in begon. Ook het aantal personeelsleden is stevig uitgebouwd.

“Al waren de twee laatste jaren heel moeilijk. Na jaren van zoeken om te groeien en te bloeien werd de opdracht nu om zoveel mogelijk in stand te houden wat er is. Het gaat zelfs letterlijk over mensenlevens. Toen ik begon waren er 32 personeelsleden voor 61 bewoners. En naarmate er meer zusters vertrokken, kwamen er bewoners bij. De thuisbezorgde maaltijden werden toen door een traiteur geleverd en later werd er op drie plaatsen gekookt. Dit was verlies van energie en we brachten dit samen in Gullegem.” Twee jaar was José niet in het OCMW. “Ik werd gevraagd op het kabinet van minister van Welzijn, Luc Martens voor de domeinen ouderen – en thuiszorg. Daar heb ik nog de regelgeving voor lokale dienstencentra op de typmachine uitgewerkt. We hebben toen toch enkele belangrijke beslissingen kunnen voorbereiden: de dagverzorgingscentra, er voor zorgen dat centra voor kortverblijf lokaal zijn ingebed, dicht bij de mensen. En ik vond ook de kamers van rusthuizen te klein, maar vond toen niet zo veel gehoor. Tot op vandaag werkt die regelgeving nog door. Maar toen viel de regering over de dioxinecrisis, en mijn kabinetsperiode was voorbij.”

Na zijn kabinetsperiode keerde José terug. Meteen kon hij beginnen aan een heel belangrijk project: de bouw van het huidige Gulleheem. “Een project dat meer dan 10 jaar duurde. Elke donderdag op de werfvergadering, en ik ben nog altijd tevreden, ons gebouw kan nog steeds de tand des tijds weerstaan.” “Ondertussen zijn er aanleunwoningen, assistentiewoningen, en recent ook Tillia bijgekomen. We hebben de mindermobielencentrale opgestart en uitgebouwd. Hier hoop ik dat er snel geïnvesteerd wordt in mogelijkheden voor rolstoelvervoer.”

“De zorgbehoevendheid is heel duidelijk toegenomen. Toen ik in mijn beginjaren eens een dame moest inschrijven was zij sneller ter plaatse met de fiets dan ikzelf. Er zijn nog foto’s van een uitstap waarop onze bewoners op een olifant klommen. Vandaag is dit niet meer aan de orde. Ook de kwaliteit van de zorgsector is groter. Ook het aantal personeelsleden groeide sterk, van 30 naar 100. En er is veel meer openheid naar de omgeving gekomen. Vroeger waren rusthuizen eerder verstopt, vandaag is het ideale woonzorgcentrum een soort superette, een plek met de buurt verbonden, waar bewoners alles vinden wat ze nodig hebben aan thuiszorg en opvang.”

Bron: KW 27 april 2022